Baantjer scheet zeven kleuren

Onlangs overleed acteur Piet Römer. Hij werd in 1963 bekend als Dirk Stiefbeen in de populaire televisieserie Stiefbeen en zoon. Voor velen is Piet bekend door zijn vertolking van inspecteur De Cock, in de serie Baantjer, welke hij 11 jaren heeft gespeeld. Natuurlijk heeft Römer nog veel meer rollen op z’n naam staan, maar die zijn voor mij nooit interessant geweest. Voor mij bleef Piet Römer altijd Dé Hoofdpiet, de hoofdpiet van Sinterklaas. Zoals mijn dochter opgroeide met Dé Wegwijspiet, zo hadden wij onze Hoofdpiet. De altijd erg drukke en chaotische persoonlijke hulp van Sinterklaas heeft mijn generatie veel spannende uurtjes met Sinterklaasvoorpret bezorgd. Zijn warme donkere stem maakte vooral indruk op mij en de geheimzinnig ondeugende blik deden mij, en velen met mij, gekluisterd aan de buis zitten. Jaar in jaar uit verheugden we ons op de intocht en keken we naar de enige uitzending die er was op vijf december, om te weten te komen wat hoofdpiet nu weer uitgespookt had. Zelfs toen ik al wat ouder was, bleef ik de schaarse afleveringen volgen totdat hij er in 1984 mee stopte.

Ik heb het voorrecht gehad om deze voor mij legendarische ‘Piet’ persoonlijk te ontmoeten.
Heel vroeg ‘s ochtends kwamen Jaco en ik aan op de set van de serie Baantjer. Volgens het script zou onze scene vroeg die dag moeten plaatsvinden, maar omdat filmmensen nou eenmaal niet echt verstand hebben van plannen, moesten we de hele dag aanwezig blijven om vervolgens de korte scene om vier in de middag te doen.
We waren om vier uur in de ochtend opgestaan om niet in een file terecht te komen en we arriveerden dus zoals afgesproken ruim op tijd op de set. We konden in de bus plaatsnemen totdat we onze scene moesten filmen. Dit werd dus een rustig dagje buszitten; tussendoor deden we enkele voorbijgangersscenes. We werden goed verzorgd en de catering bleek zeer culinair. Terwijl wij met z’n tweeën gezellig aan een tafeltje de grote heerlijke gamba’s zaten op te peuzelen, zat Piet aan het tafeltje ernaast lekker met zijn krantje en ander leeswaar. Nou ben ik van nature niet iemand die gauw uit mezelf iets zou zeggen tegen een bekende nederlander; ik ben ook nog nooit fan van iemand geweest. Maar dit keer kon ik het toch niet laten om tegen de heer Römer te zeggen: ‘U blijft altijd onze HoofdPiet’. Klaarblijkelijk was meneer Piet erg blij met het compliment; waarschijnlijk hebben echte fans het natuurlijk altijd over zijn ‘échte’ acteerrollen. Hij glimlachte van oor tot oor. ‘Het is wel erg lang geleden’ vulde hij nog wel aan.

De dag verstreek en tegen vieren konden wij naar het Joegoslavische Restaurant lopen waar de scene zou worden opgenomen. Het restaurant lag in een drukke straat in De Pijp in Amsterdam. Buiten op straat was duidelijk te zien dat er opnames voor iets plaatsvonden en er liepen crewmensen heen en weer. Nadat iedereen zich voorbereid had op de scene, die nog even geoefend werd, hoorden we een hoop kabaal buiten. Jaco en ik, voor de scene aan een tafeltje midden in het restaurant gedeponeerd, konden direct door het raam zien wat er aan de hand was. Piet en Victor Reinier kwamen bij ons staan om de scene die zich buiten afspeelde, gade te slaan. De scene buiten hoorde in het geheel niet bij ‘Baantjer’ maar had dit zonder meer kunnen zijn. Er stond een man voor de deur heel hard en kwaad te schreeuwen; de man brulde en ging flink uit z’n dak. Jaco zag meteen al wie de betreffende bruut in kwestie was; het bleek te gaan om Steve B. Steve Brown is een bekende voormalige drugshandelaar met een discutabel crimineel verleden. Steve stond midden op de straat de hele crew uit te foeteren en vertelde ze dat ze moesten oprotten. Steve was in de veronderstelling dat er opnames plaatsvonden voor het programma van Peter R. De Vries. Er was namelijk een enorme vete tussen hem en de Vries gaande. In 1997 maakte misdaadverslaggever Peter R. de Vries in het geheim filmbeelden van Brown, waarbij hij werd neergezet als een ware crimineel.
Piet Römer die het hele incident bij ons aan het tafeltje ook gade sloeg, scheet ongeveer zeven kleuren. Ik zag de angst in zijn ogen, terwijl hij daar zwijgzaam stond. Jaco grapte nog: ‘we moeten inspecteur De Cock bellen’, maar de bebrilde vertolker van de onverschrokken criminelenvanger zelf gaf geen krimp. Gezien het bedreigende karakter van het zich buiten afspelende tafereel, niet geheel onbegrijpelijk, maar in deze ironische situatie was het wel grappig. Dit maakte in ieder geval duidelijk dat hij De Cock met verve acteerde. Victor Reinier liep nog wel even naar buiten om nog net te horen te krijgen dat Brown wel eventjes een paar van zijn vriendjes ging halen. Aangezien Peter R. al meerdere malen klappies had gehad van Brown, dacht iedereen van de set ook daadwerkelijk dat hij terug zou komen.
Toen Steve Brown eindelijk vertrokken was, duurde het nog even voordat we de scene gingen tapen, want iedereen was ontsteld, praatte nog na en vroeg zich angstvallig af of er binnen een half uur een knokploeg op de stoep zou staan. Men had de dreigementen erg serieus genomen, ondanks dat er duidelijk aan Brown werd verteld dat er opnames voor Baantjer gaande waren, hetgeen hij niet geloofde.
De scene is uiteindelijk op band gekomen en van de heer Brown, evenals zijn beste vrienden, werd die dag gelukkig niets meer vernomen.
Al met al was het een spannend dagje op de set van Baantjer inclusief gratis crimineel. Maar het allerleukst was toch om de échte Hoofdpiet van Sinterklaas nog eens te hebben gezien en gesproken.