Our entrepreneurship stories from 1989 until now will be soon translated and published in English
-1989
Tijdens het uitgaan spraken we al gauw over wat we wilden gaan doen in de toekomst en dat we allbei eigenlijk liever eigen baas zouden willen zijn. Ideeën ontstonden al snel en ik vertelde Jaak over mijn Italiaanse vrienden, een familie die een koffiebranderij leidde in Italië. Jaak bedacht het idee om de Italiaanse espressokoffie die deze familie produceerde naar Nederland te importeren en te verkopen. Een paar weken later belde ik mijn Italiaanse vriendin op om haar op de hoogte te brengen van onze grootse ideeën.
Lees verder
-1990
Na deze grondige espressotraining kenden we zo ongeveer alle ins en outs van een goede espresso bereiden. Met die kennis is het nog leuker om anderen, potentiele of bestaande klanten, ook hiermee te helpen om hun horeca-onderneming nog succesvoller te maken met de perfecte espresso, cappuccino en andere koffievarianten, want daar komen hun klanten voor terug. Daniele nam ons mee op zijn route om koffie te verkopen aan de horeca en om onderhoud te plegen aan espressomachines. We leverden koffie af bij klanten in Cortina d’Ampezzo, een populair skioord in Italië. Daar vlakbij in de buurt was een klant die een restaurant op een hoogte van maar liefst 2 kilometer heeft, waar we ook een koffiebestelling gingen afleveren. Lees verder
-1991
Al een jaar lang waren onze werkdagen veel langer dan de normale werkuren die je als werknemer draait; zo’n 12 uur per dag. En in 1991 werd dit alleen nog maar meer; 14 tot 18 uur per dag. Geen weekends of vrije dagen werd voor ons heel normaal. En zoals je vrijwel altijd hoort, is het werken als zelfstandige toch anders dan wanneer je in loondienst je dag vult. Want als je met passie je droom invult, heb je niet echt het idee dat je werkt. Je hunkert ook niet naar de lunch of het weekend, dat heeft geen grote waarde meer. Het werk is je drive in je leven en dat maakt je leven heel boeiend. Mijn dagen begonnen zes uur s’ ochtends, soms ook vijf uur, en dan zaten we gezamenlijk al in onze keuken die in die dagen voor het gemak diende als kantoor. De nieuwe werkdag werd dan voorbereid en de vorige dag werd afgesloten. Lees verder
-1992
In november 1992 was onze koffieopslag nog steeds in de schuur (zie foto’s links). Dit was voor meerdere omwonenden regelmatig vervelend, want als er ‘s ochtends een transport kwam, versperde zo’n enorme vrachtwagen met oplegger de garages zodat mensen niet op tijd naar hun werk konden. We moesten namelijk handmatig de dozen koffie van de pallets halen en in de schuur zetten. Het was daarom ook vrij logisch dat er nu toch wel een andere opslag moest
komen. Lees verder
– 1993
In de periode na de bevalling probeerde ik de draad weer op te pakken en drie dagen na de bevalling zat ik alweer fakturen in bed te schrijven. Na twee weken begon ik ons net verworven bedrijfspand eigenhandig te verbouwen. En het gewone leven in de koffiebusiness ging gewoon weer verder. Ons pand bestond uit twee gedeeltes en we begonnen met het kleinste stuk wat uiteindelijk de winkel en het kantoorgedeelte met opslag zou worden. Lees verder
�
-1994
Eind september van 1994 openden we ons openbare proeflokaal. We hadden het proeflokaal ingericht met rieten tafels en stoelen, toentertijd nog niet gangbaar. Daarbij een bijzondere gebaksvitrine. Op het menu stond uiteraard Manuel espressokoffie, en wel in onze (toen nog) vier melanges, tiramisù, een 40-tal koffierecepten zoals ijskoffie en ook gebak, waarvan we van tevoren ze in alle soorten en maten hadden mogen voorproeven en waaruit we een selectie gemaakt hadden. Lees verder
1995
Na vijf jaar zelf elke dag op pad te zijn geweest, vonden we het op dat moment de hoogste tijd om alle buitenwerkzaamheden aan onze werknemer over te laten en zelf wat meer op kantoor door te brengen. Het nam veel te veel tijd in beslag om steeds onderweg te gaan en af te leveren, onderhoud te doen en nog eens nieuwe klanten te maken.
Lees verder
