Zijn Mungbonen levensreddende kleine monsters?

English translation

Mungbonen, ‘wat in hemelsnaam zijn Mungbonen’; was de allereerste reactie die ik had toen ik half dood in mijn bed lag in de zomer van 2013.

Dat jaar zou mijn persoonlijke geschiedenisboek ingaan als de meest angstaanjagende, onzekere, toekomstloze en wanhopige periode van mijn leven. Niet wetende of ik ooit zou overleven of zelfs ooit weer zou lopen of het daglicht zou zien. (Geen grapje) Niet wetende of ik ooit weer iemands vinger zou afbijten of beroemdheden met een microfoon zou stalken. (ook geen grapje)

Ik was toen al twintig jaar ziek en kon me geen behandelingen en alternatieve medicijnen meer veroorloven, die me eerder enorm hadden geholpen.

Reguliere medische troepen

En NEE, de reguliere medische troepen met al hun master degrees en academische wijsheden waren niet in staat om te achterhalen waarom ik plotseling was veranderd in een afgekloven kippenbout met een existentiële crisis (of zombie).

Piekerend over de absurditeit van een afgekloven bewustzijn was een tricky onderwerp die ze blijkbaar nooit hadden behandeld tijdens al die geldverslindende universitaire lessen. Ik voelde me dan ook als een uitgespuugd stuk mens, wanhopig vasthoudend aan mijn laatste energielevels terwijl ik hun nutteloze onderzoeken onderging.

Ik heb veel geleerd tijdens de eerste jaren van volledig fysiek wrak zijn. Trap niet in de rooskleurige verhalen van de pil-pushende overlords wanneer ze beweren dat hun chemische brouwsels de enige behandelingen op aarde zijn.

Ze gedragen zich als dé goddelijke heersers van het medicijnkoninkrijk, terwijl alternatieve behandelingen verbannen zijn naar het land van vergeten sprookjes. Ze willen dat je gelooft dat chemische medicijnen de heilige graal zijn; het is als zeggen dat een driewieler een spaceraket kan inhalen.

Op het moment dat ik in 1993 ziek werd, de dag na de geboorte van een dan toekomstige quadridexter; gingen al mijn overtuigingen van wat ik tot dan toe had geleerd en mijn vertrouwen in autoriteiten in een oogwenk het riool in. Het werd zelfs erger omdat ik voor mezelf begon te denken in plaats van iemand anders voor mij te laten denken en beslissen.

Ik ga verder maar niet in detail (ik heb al die blogs verwijderd!) omdat ik anders misschien gevaarlijk zou worden voor sommige mensen. En misschien zelfs jullie brein goed in de war zou brengen en dat willen we niet meer, toch? Ik denk dat je zelf ‘de andere kant van dit systeem’ maar moet uitzoeken en ontdekken. Er is genoeg informatie op internet te vinden daarover als je goed zoekt.

Dus zonder mijn medicijnen en supplementen werd ik plotseling zwakker en zwakker en moet ik een vreemde infectie hebben gehad waartegen mijn lichaam geen weerstand meer kon bieden. Ik zei tegen mijn lichaam dat het zo goed mogelijk moest vechten, maar het luisterde niet goed naar me en gaf ik bijna de geest.

Om je een ellendig verhaal (dat 7 maanden duurde zonder lopen en zonder daglicht te zien) te besparen en die ik liever voor altijd wil vergeten, fast forward naar de titel van deze blog. ‘Zijn Mungbonen levensreddende kleine monsters?’

Ernstige intolerantie voor mensen, ik bedoel voor alle soorten voedsel

Vanaf het moment dat ik plotseling ziek werd; ontwikkelde ik onmiddellijk een ernstige intolerantie voor mensen, ik bedoel voor alle soorten voedsel en om precies te zijn: voor MIJN HELE DIEET dat ik tot dan toe had. Die bestond uit drie keer per dag brood, één keer havermout en ‘s avonds aardappelen, groenten en wat vegetarische dingetjes in plaats van vlees.

De grootste intolerantie bestond uit voortdurende diarree vanwege het eten van ongeveer 15 stukken brood met jam elke dag. Hartkloppingen door spaghetti, sauzen, groenten, eieren, fruit, aardappelen en alles wat verder in je mond past.

Het maakte totaal niet uit wat en hoeveel er mijn maag in ging, het leek blijkbaar geen voedingsstoffen op te nemen want ik voelde me altijd leeg. Op de één of andere manier verdween het in een oogwenk naar mysterieuze onverklaarbare hongerige demonen.

Toen kwam het moment dat ik ook geen bonen meer kon verdragen; bruine bonen, witte bonen, kidneybonen, stomme bonen en welke-bonen-dan-ook.

Vanwege een blijkbaar hardnekkig virus was mijn lichaam, vooral nu, ook nog eens in een alles-wat-naar-binnen-komt-meteen-weer-lozen-staat. Wat betekende dat het hele dieet dat ik tot dan toe had, totaal werd weggevaagd en dat ik me chronisch zwak en beroerd voelde. Dat is eigenlijk nog een mega understatement en ik zal je de gedetailleerde beschrijving van hoe ik me echt voelde besparen; maar het was geen pretje kan ik je vertellen.

Vreetbuien

Mijn lichaam moest elke 3 minuten voedsel tanken (ook ‘s nachts) en als ik dan niet snel iets had gegeten, zou ik waarschijnlijk de geest hebben gegeven, geen grap. Dat voelde steeds echt niet jofel en mijn wederhelft deed alles in zijn macht om iets te vinden wat mijn maag en voedingsstoffentekort beter zou kunnen vullen. Wat best nog moeilijk was omdat er praktisch geen voedsel meer over was dat ik kon verdragen maar ondertussen viel ik in noodtempo af: 5 kg in drie dagen. En aangezien ik altijd al zo mager was als Olive (ja die van Popeye) was het nou niet echt een goed idee om nog meer gewicht te verliezen als ik niet als een wandelend skelet wilde eindigen.

Ik moest de 15 boterhammen, bonen en ander voedsel die ik normaal gewend was te eten, vervangen, dus manlief ging heel hard zoeken om iets voedzaams en gezonds te vinden, behalve gefermenteerde spruitjessmoothie en gebakken babietjes, ter vervanging.

Omdat ik elke 5 minuten 24 uur per dag moest eten, moest ik zelf een nieuw dieet uitvinden om te overleven. Dus deed ik dat en Mungbonen waren er één van. Ik kon Mungbonen afwisselen met havermout, drie boterhammen en quinoa met tofu, paprika, erwten en sperziebonen.

SuperMung

Iedereen uit de weg: SuperMung to the rescue! Mung is hier om je hongerige gevoel in een oogwenk weg te nemen. Of twee oogwenken. Ze hebben de kracht om zelfs de chagrijnigste carnivoor om te toveren in een smerige-bonen-maar-oh-zo-voedzame liefhebber.

Niet echt.

Het had gekund, was het niet voor de volgende walgelijke Mung-feiten.

Dus nu komen we bij het smerige deel van deze blog en de vraag ‘wat zijn Mungbonen in hemelsnaam?’

Nou zoals ik al zei: een verschrikkelijk ‘walgelijke’ soort boon die in geen miljoen jaar kan concurreren met de chemisch giftige hamburgers van McDonald’s.

Mungbonen zijn één van de meest extreem gezonde voedingsmiddelen op aarde en ook één van de lelijkste en meest walgelijk smakende voedingsmiddelen op aarde als je ze bereidt zoals ik dat doe.

Op internet praten ze over ‘super lekker’; maar ik denk persoonlijk van niet en weet echt niet hoe ze met die belachelijke bewering zijn gekomen.

Tenzij je van de smaak van karton met een vleugje mierenpis houdt, is er misschien een kans dat je een klein sprongetje maakt terwijl je aan deze vieze boon knabbelt.

Deze peulvruchtsoort, of katjangbonen, worden al duizenden jaren gebruikt in India en China. Ze zijn super lelijk maar super voedzaam.

Mungbonen hebben in overvloed vitamine C; ze bevatten magnesium, vitamine B, mineralen en vezels en zijn zeer rijk aan kalium wat zorgt voor een goede werking van het hart en de bloedvaten. Nou das dan toch weer mooi meegenomen toch.

Deze onbekende superfood zijn bij uitstek echte detox-bonen: ze houden je lichaam van binnen schoon en zijn gemakkelijk verteerbaar. Ze zorgen ervoor dat je mensen niet wegjaagt op onbewaakte momenten, dat je maag niet rare handelingen gaat doen, dat je per ongeluk je baas in het gezicht boert of dat je naar de wc moet terwijl je in de rij staat (3000 mensen) in Disney met het gevoel dat je gaat ontploffen en dat helaas duidelijk op je gezicht te zien is.

Deze walgelijke bonen (dat komt alleen omdat ik te lui ben om ze in een heerlijk recept te verwerken) zijn ook ideaal voor mensen met te veel bloedsuikerschommelingen. De groene gedrochten geven zeer langzaam koolhydraten af, wat resulteert in een constant energieniveau zodat je op een dag mee kunt doen aan de Olympische Spelen.

Je zou het waarschijnlijk niet verwachten, maar de kleine bonen zijn een enorme bron van eiwitten en daarom uitermate geschikt om vlees te vervangen. Daarom zijn ze erg populair onder vegetariërs. Die nu allemaal zweren bij een gerecht van braaksel.

Zoals je kunt lezen, kan deze specifieke onbekende kleine groente geproduceerd door Moeder Natuur erg belangrijk zijn voor iemands gezondheid en vooral voor de mijne. Ik kan echt zeggen dat Mungbonen mijn leven hebben gered op het moment dat ik zelfs geen schoen kon verdragen.

Gatver

Ik eet ze nu al elf jaar elke dag, ik heb nu echt een Mung-hoofd, ‘s middags en als ik ze eet, zet ik mijn mindset op nul om mijn smaaksbewustzijn uit te schakelen. De bonen smaken erg vies en droog als je ze net als ik puur eet; met alleen een beetje olijfolie, een snufje zeezout en een beetje knoflookpoeder.

Als je ze niet lang genoeg kookt, blijven ze ook in je keel steken wat dan net zo gevaarlijk wordt als ravotten met een krokodil. Ben je nog steeds geïnspireerd door deze lelijke, vieze en gevaarlijke super voedzame en niet elegante graan?

Maak je geen zorgen; komt door mij: ik maak het eenvoudigste recept dat je maar kunt bedenken, maar natuurlijk zijn er vele andere manieren om ze te bereiden.

Soms doe ik ze in een terracotta tomaten- of erwtensoep en dan kun je je niet eens voorstellen dat je een kom met voedzaam braaksel inslikt.

Als je op de hoogte wilt blijven van Mung-recepten waarvoor ik mijn leven ga opofferen:

Lees ook dit voor meer braakverhalen: