We weten het allemaal (zo) goed

Je hebt mensen die alles (denken te) weten en je hebt mensen die alles nog beter (denken te) weten.

Ach ach, wat moet je toch uitkijken wat je twittert. En wat willen mensen andere mensen toch altijd graag vertellen wat ze moeten doen. Twitter is vaak geen goed medium om in tweets van 140 karakters per keer een bepaald beeld te geven van wat er gaande is en hoe verschillende dingen ervaren worden. Het leven is vaak veel gecompliceerder dan in tweets beschreven kan worden. Veel tweets worden door de lezers zwartwit bekeken. Gedeeltelijk begrijpelijk, omdat je met je korte tweets geen nuances en details kan overbrengen. Zeker niet als iets ter plekke gebeurt wat niet alledaags is en waar je zelf ook goed over na moet denken om te beseffen wat er gebeurt en hoe je daar zelf mee om zal gaan. Eergisteren heb ik bijvoorbeeld niet alles volledig kunnen twitteren, zoals ik een incident werkelijk zag en daardoor ga je logischerwijs een verkeerd beeld scheppen. Een van de gevaren van het twittermedium dus. Wat niet wegneemt dat andere mensen niet direct daarover hoeven te oordelen.

Een van de dingen die ik geleerd heb in het leven is dat mensen een kei zijn in oordelen en minder goed zijn in complimenten geven en meeleven of inleven in verschillende situaties. Niet ieder mens houdt er rekening mee dat als er iets gebeurt en jij moet daar op reageren en ernaar handelen, er verschillende factoren meespelen die een uiteindelijke handeling bepalen. Bijvoorbeeld op de vraag wanneer jij als burger besluit om de politie te bellen, omdat er al dan niet iets verdachts gebeurt. Als iets overduidelijk is, wat mij toevallig vorige week gebeurde, waar ik persoonlijk getuige van was en waar ik pijlsnel op reageerde omdat deze gebeurtenis klaar en helder aangaf wat er aan de hand was, dan bel je zonder erover na te denken de politie. In dit geval kon ik zelfs nog live-verslag doen en precies beschrijven wat ik zag. Ondanks dat ik exact zag wat ik zag, twijfelde ik enorm of het wel zo was wat ik zag, omdat je dit nu niet bepaald dagelijks meemaakt.

Dit is niet in alle situaties het geval en dus kan het soms weleens zo zijn dat als een incident zich voordoet, dit een geheel andere reden kan hebben dan wat jij denkt. Daardoor ga je anders handelen; dit handelen wordt nog meer beinvloed door misschien andere (soms persoonlijke) redenen en/of ervaringen. Als je ergens getuige van bent van iets wat onduidelijk is, ben je vaak eerder geneigd om dingen te laten gaan en het eventueel aan andermans beoordelingsvermogen over te laten. Veel mensen snappen denk ik ook niet dat iedereen een gezond verstand en ervaring genoeg heeft, heel goed voor zichzelf kan uitmaken welke beslissingen hij of zij in bepaalde situaties neemt. Ik denk niet dat het aan een ieder de taak is om daarover te gaan oordelen. Maar ja dat is wat mensen het liefste doen: oordelen. Over mezelf denk bijvoorbeeld dat ik ervaring genoeg heb na 44 jaar om tot bepaalde beslissingen in mijn leven te komen. Daar heb ik niemand voor nodig.

Ik heb zelf genoeg meegemaakt en daarnaar beste kunnen gehandeld. Zo ben ik zelf op mijn vijftiende samen met mijn broer en neef in een park aangerand ten overstaan van ongeveer een stuk of dertig vissers die allemaal het hele gebeuren aan de rand van de vijver zaten gade te slaan en niets deden om op welke manier dan ook in te grijpen. Gelukkig was ik zelf sterk genoeg om drie man van me af te gooien en er nog eentje een enorme schop in zijn ballen te geven. Hierdoor konden we wegrennen en vluchten. Tja wat moet je zeggen van al die vissers die zagen dat er drie man op mij zaten. Misschien waren ze bang en mobieltjes om te bellen, waren er in die tijd nog niet. Ik ben zelf iemand die negen van de tien keer of zelf ingrijpt of de politie belt bij ongehoorde situaties. Zo was er ook een keer een moment dat wij ‘s nachts op het punt van vertrek stonden vanaf ons vakantieadres in Italië en we midden in een schietincident van een stel Joegoslaven terecht kwamen. Ik belde direct de politie want wederom was het overduidelijk wat er aan de hand was.

Sommige mensen bellen vaak de politie bij calamiteiten, sommige nooit bij diezelfde calamiteiten. Sommige mensen grijpen in bij incidenten, sommige nooit. Sommige mensen zijn bang of passief uitgevallen, sommige niet. Toch is het niet altijd verstandig om ergens op te reageren en je eigen veiligheid op het spel te zetten.
Nadat mijn echtgenoot ooit eens commentaar gaf op iemand die altijd met hoge snelheid de parkeergarage kwam binnenscheuren en hem daarom vroeg om wat rustiger te rijden en uit te kijken voor kinderen die daar vaak speelden, sloeg de persoon in kwestie mijn echtgenoot knockout. En omdat niemand aan mijn familie moet komen, vloog ik op mijn beurt, de man aan. Wat misschien nou ook misschien weer niet de handigste manier was, maar dat was de reactie op dat moment.
Zo zie je maar dat iedereen weer anders reageert op situaties in het leven. In elke situatie in het leven maakt iedereen zijn beslissingen om te handelen afhankelijk van momentopnames, ervaringen en nog tientallen overige omstandigheden. Mijn beweegredenen om dit keer niet te bellen naar de politie waren prima gegrond; ik heb op een andere manier actie ondernomen die ik in dit geval nuttiger vond. Mensen hebben vaak zelf een grote mond en vertellen anderen hoe ze het hadden moeten doen, terwijl ze veelal zelf geen held zijn en zelf in dezelfde situatie niets hadden ondernomen. Ik vond het deze keer niet overtuigend genoeg om de politie te bellen en heb het op een andere manier opgelost. Een volgende keer is het misschien weer anders.

En (beginnende) twitteraars, let alstublieft op wat u twittert! Want op twitter kun je nooit volledig zijn ook al lijkt dit zo. Als je iets twittert wat niet geheel duidelijk is en als er nog iets door de fantasie in te vullen valt, zullen sommigen het zeker niet nalaten om een oordeel daarover te vellen.