Fan van de dader

toevoeging 23jr ondernemen 1995

Toen ik op een middag thuis mijn werk aan het doen was, kreeg ik een telefoontje van mijn moeder met een kletsnieuwtje dat er het afgelopen weekend een of andere bekende voetballer een man in Amsterdam had doodgereden. Ik kende de voetballer in kwestie niet en ondanks dat ik het wel erg vond, nam ik het voor kennisgeving aan. Na het gesprekje ging ik weer door met m’n werk en zette ondertussen de televisie aan. Ik zag nog net een gedeelte van het journaal en hoorde dat er een directeur van een Nederlands theater om het leven was gekomen tijdens een verkeersongeluk het afgelopen weekend. Nou nou, dacht ik nog, da’s pittig in één weekend. Maar toen ik wat later het hele bericht zag, bleek het te gaan om de directeur van de Vlaardingse Stadsgehoorzaal die was doodgereden door de betreffende voetballer waar mijn moeder het over had. Ik zat als versteend op de bank: een voor mij op dat moment onbekende voetballer Kluivert had onze overbuurman doodgereden. Ik belde direct Jaco op kantoor en die kon zijn oren niet geloven. Een paar dagen daarvoor was hij, zoals geregeld, nog langs ons pand gelopen en had Jaco hem nog een paar pakjes koffie gegeven, omdat hij zo dol was op koffie.

De schok was groot; het was een aardige man en samen met zijn vrouw vormde hij een vlot gezellig echtpaar. Regelmatig maakten we een praatje als we elkaar voor de deur tegenkwamen. Als wij zomers naast zijn tuin stonden te badmintonnen en de shuttle in buurman’s tuin belandde, werd deze altijd netjes door hem weer teruggegooid. Diezelfde zomer, tijdens een naderende onweersbui, vertelde hij nog dat hij zo bang was voor onweer. Hij was altijd geinteresseerd in ons werk en beloofde nog eens een goed woordje in het theatercafe te zullen doen. Het ironische van het verhaal was nog wel dat hij nummer één fan was van Kluivert. De buurman woonde weliswaar al vele jaren in Vlaardingen, maar was een ras-Amsterdammer en dus fan van Ajax. Het voor hem noodlottige ongeval vond ook plaats in zijn Amsterdam, bij het wegrijden na familiebezoek. Zijn vrouw raakte  zwaar gewond en dankzij het feit dat zij haar riem nog niet omgedaan had en daardoor op de achterbank terecht kwam,  overleefde zij wonder boven wonder het dramatische ongeluk.

De week erna werd de buurman onder grote belangstelling van alle roddelbladen en Nederlandse pers, begraven. Youp van ‘t Hek die hem goed kende, verzorgde een muzikale bijdrage met een mooi en toepasselijk afscheidslied. Wij stonden achteraan en alle fotografen van onder andere de Story en Privé liepen rond de menigte om foto’s te maken. Enkele bekende Nederlandse acteurs, waaronder Eric van Muiswinkel en Caroline van de Berg (Gtst) met haar man, stonden voor ons. Het werd ons op dat moment pas duidelijk dat de buurman een bekende in de hele Nederlandse theaterwereld was geweest en bovenal zeer geliefd. De maanden daarna werd buurman’s vrouw belaagd door de gehele Nederlandse pers, maar ze kregen haar nooit te spreken. Zo vertelde de echtgenote van de theaterdireceur ons dat ze van Kluivert nooit een verontschuldiging had ontvangen. Ze vertelde dat ze meerdere malen getracht had contact met Kluivert te krijgen, maar dat hij nooit reageerde en dat hij krampachtig probeerde haar te vermijden. Het was haar niet te doen voor smartegeld en een scheldkanonade, maar simpelweg om zijn kant van het verhaal te horen om het te kunnen verwerken. Het contact tussen Kluivert en de getroffen familie zou pas vele jaren later plaatsvinden.

Het was een onverwachte onderbreking in een jaar hard werken. Het zet je maar weer eens aan het denken over werken, leven én mensen.

Lees hier het enige interview (2011) met de weduwe van de theaterdirecteur en haar ontmoeting met Kluivert
http://maartentrompadvocaten.wordpress.com/2011/04/26/slachtoffer-van-kluivert-vertelt/

Onderdeel van: 1995 (23 jaar ondernemen)